The Qashqai community stands as one of Iran’s diverse ethnic groups, boasting its own unique language, customs, and heritage. Spread across various regions of Iran, notably the Fars Province in the south, where the Qashqai tribe predominantly resides, a plethora of Iranian local attire emerges, often labeled as traditional garb, regional apparel, or Turkish attire. Crafted predominantly from indigenous fabrics, these garments are a testament to the tribe’s cultural essence, characterized by distinct motifs and tailored to suit the local climate. Despite historical interventions by the government, which at times favored Western fashion trends over traditional attire during the 20th century, the allure of these indigenous clothing styles endures as a cornerstone of the Qashqai tribe’s cultural heritage well into the 21st century. The purpose of this oral history project is to document contemporary Qashqai women and their experiences with traditional dress through the oral history method.

جامعه قشقایی یکی از اقوام متنوع ایران است که زبان، آداب و رسوم و میراث منحصر به فرد خود را به نمایش می‌گذارد. شامل بیش از 250 طایفه مجزا است و هر طایفه  دارای روایت تاریخی غنی و حماسه مهاجرت است. در مناطق مختلف ایران، در جنوب به ویژه استان فارس، جایی که ایل قشقایی عمدتاً در آن سکونت دارند، انبوهی از لباس‌های محلی ایرانی پدیدار می‌شود که اغلب به عنوان لباس سنتی، لباس محلی یا لباس ترکی شناخته می‌شوند. این لباس‌ها به‌طور عمده از پارچه‌های بومی ساخته شده‌اند و شاهکاری از جوهر فرهنگی این قبیله هستند که با نقش‌ها و طرح‌های متمایز مشخص شده‌اند و به‌گونه‌ای طراحی شده‌اند که با اقلیم محلی سازگار باشند. علیرغم مداخلات تاریخی دولت، که در برخی مواقع در طول قرن بیستم، گرایش‌های مد غربی را بر لباس‌های سنتی ترجیح می‌داد، جذابیت این سبک‌های لباس بومی به عنوان سنگ بنای میراث فرهنگی ایل قشقایی تا قرن بیست و یکم باقی ماند. هدف این پروژه مستندسازی زنان معاصر قشقایی و تجربیات آنها از پوشش سنتی به روش تاریخ شفاهی است.